1زمینه آکنه روزاسه یک بیماری التهابی پوستی است که توسط برخی باکتری ها ایجاد می شود. آزلائیک اسید به دلیل فعالیت ضد میکروبی می تواند در بیماری های پوستی، از جمله آکنه روزاسه استفاده شود. هدف هدف از این مطالعه، تهیه، ارزیابی خصوصیات فیزیکوشیمیایی و پایداری مقدماتی ژل آزلائیک اسید 15 درصد است. روش ها برای تهیه ژل آزلائیک اسید ابتدا محلول آبی حاوی اتیلن دی آمین تترا استیک اسید و بنزوئیک اسید تهیه شد. سپس مخلوطی همگن حاوی پلیسوربات 80 و تری گلیسیرید در دمای 50 درجه سانتی گراد به مخلوط اول اضافه شد. پروپیلن گلیکول، لسیتین و کربومر P940 به مخلوط فوق افزوده و ژل تشکیل شد. سپس محلول آزلائیک اسید در پروپیلن گلیکول به ژل افزوده شد. در نهایت، فرمولاسیون ژل 15 دقیقه هموژنایز شد. یافته ها در روز ساخت، تمام فرمولاسیون های با ظاهر مناسب و میزان آزلائیک اسید حدود 15 درصد بودند. در مطالعه مقدماتی پایداری 3 ماهه، میزان آزلائیک اسید در فرمولاسیون 5(F5) (ساخته شده با هموژنایزر) بیشتر از 99 درصد محتوای دارو شد، البته این فرمولاسیون تفاوت معناداری با سایر فرمولاسیون ها نداشت. میزان آزاد سازی دارو از F5، در ساعت اول حدود 30 درصد و پس از 2 ساعت 50 درصد شد. نتیجه گیری فرمولاسیون های ساخته شده از نظر pH، ویسکوزیته و محتوای دارو مناسب بودند. با توجه به شرایط مشابه نگهداری فرمولاسیون ها در طی 3 ماه، در F5 بیشترین میزان همگن بودن آزلائیک اسید و کمترین مقدار انحراف معیار مشاهده شد که نشان دهنده اهمیت استفاده از هموژنایزر در فرایند ساخت ژل است. همچنین استفاده از پروپیلن گلیکول 18 درصد وزنی / وزنی، علاوه بر نقش کمک حلالی می تواند سبب افزایش میزان رهش آزلائیک اسید شود

روغن دانه درخت مورینگا در صنایع غذایی، دارویی، آرایشی و بهداشتی مورد استفاده قرار می گیرد. در این پژوهش روغن خام مورینگا با استفاده از آب و اسید فسفریک صمغ گیری و برخی خصوصیات فیزیکوشیمیایی و پایداری اکسایشی آن اندازه گیری و مورد مقایسه قرار گرفتند. آنالیز گاز کروماتوگرافی نشان داد که حدود 71 درصد اسیدهای چرب روغن مورینگا را اسید اولئیک و 24 درصد آن را اسیدهای چرب اشباع پالمیتیک، استئاریک و بهینیک تشکیل می دهند. صمغ گیری باعث کاهش عدد پراکسید از 4 به 2.35 میلی اکی والان/ کیلوگرم روغن، کاهش اسیدهای چرب آزاد از 2.05 به 0.07 درصد، کاهش عدد صابونی از 190.11 به 180.55 میلی گرم KOH/گرم روغن و کاهش جزئی عدد یدی گردید. همچنین صمغ گیری سبب افزایش ویسکوزیته و چگالی روغن حاصله گردید، اما تاثیری بر ضریب شکست نداشت. به علاوه در اثر صمغ گیری نقطه اشتعال روغن خام مورینگا از 115 به 205 درجه سانتی گراد افزایش یافت، ولی در مجموع عدد پراکسید روغن خام بالاتر از روغن صمغ گیری شده بود. بر اساس نتایج حاصله با افزایش دما از 3 به 120 درجه سانتی گراد عدد پراکسید روغن خام و صمغ گیری شده افزایش یافت. بطوریکه در حرارت های 80 و 120 درجه سانتی گراد، روغن مورینگا پایداری خود را از دست داده و عدد پراکسید آن به صورت قابل توجهی افزایش یافت. همچنین قرار گرفتن روغن خام و صمغ گیری شده در معرض نور، سبب افزایش کند عدد پراکسید در 4 روز اول و افزایش شدید آن از روز چهارم تا روز دوازدهم گردید. همچنین پایداری اکسایشی که با استفاده از دستگاه رنسیمت در دمای 120 درجه سانتی گراد انجام شد برای روغن خام 7.3 ساعت و برای روغن صمغ گیری شده 8.9 ساعت بود.

مقدمه: آکنه ولگاریس یکی از شایعترین بیماریهای پوستی است که در بالغین و بزرگسالان جوان دیده می شود و با ترکیبی از کمدون، پوستول، کیست و پیدایش اسکار با شدتهای متفاوت مشخص می شود.این مطالعه با هدف ارزیابی پایداری، فیزیکی و شیمیایی فرآوردهای پوستی مختلف ترتینوئین، آزادسازی دارو توسط روشهای مختلف Invitro انجام گرفته و مدلهای آزادسازی دارو در این فرآورده ها با یکدیگر مقایسه شده است.روش کار: ابتدا منحنی استاندارد ترتینوئین در حلالهای مناسب به روش اسپکتروفتومتری رسم شدند و میزان داروی موجود در فرآورده ها مورد بررسی قرار گرفت. پس از انجام آزمایشات فیزیکوشیمیایی فرآورده ها نظیر تعیین pH، پایداری ظاهری فرآورده، تعیین محتوی آب، کنترل میکروبی، تست سانتریفوژ، تست تغییرات دمایی، آزمایش سرد و گرم شدن، تست انجماد و ذوب شدن، بررسی رئولوژی فرآورده، آزادسازی دارو از پایه به روش Invitro در حلال مناسب مورد مطالعه قرار گرفت. آزمون آزادسازی بر روی فرآورده های موضعی ترتینوئین در بازار دارویی ایران با استفاده از سل دیفوزیون Franz و غشا سنتیتک در دمای 37ºC به مدت 5 ساعت انجام شد و مقادیر داروی عبور کرده از پوست در مقابل زمان ثبت گردید.نتایج: نتایج آزمایشات مختلف بر روی فرآورده های مختلف ترتینوئین بیانگر آن است که فرآورده های تهیه شده از نظر خواص فیزیکوشیمیایی در حد قابل قبول قرار داشتند. مقایسه ضرایب همبستگی مدلهای آزادسازی نشان داد که فرآورده های ژل از مدل هیگوچی پیروی می کنند. در حالیکه الگوی آزادسازی برای کرمها از نوع معادله درجه اول می باشد (P<0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد آزادسازی دارو از کرم آهسته تر از دو فرآورده دیگر است و جذب پوستی تدریجی دارو از کرم می تواند ضمن ایجاد حداکثر اثر بخشی، کمترین تحریک پوستی را ایجاد نماید.

شناسایی و کشت دانه های روغنی جدید، گامی مهم در جهت تامین روغن مورد نیاز در کشور است. هدف از پژوهش حاضر بررسی و مقایسه خصوصیات فیزیکوشیمیایی، ساختار اسید چرب و پایداری اکسایشی روغن بذر گشنیز و شوید می باشد. برای تهیه روغن، بذرهای مذکور به نسبت 4:1 وزنی/حجمی با حلال هگزان نرمال مخلوط شد. ویژگی های فیزیکوشیمیایی روغن های مذکور شامل عدد اسیدی، عدد پراکسید، عدد یدی، ضریب شکست، درصد موم، گرانروی، وزن مخصوص، پایداری اکسایشی و ساختار اسیدچرب مورد بررسی قرار گرفت. بر طبق نتایج عدد اسیدی (11.56 میلی گرم بر گرم)، عدد یدی (104 گرم در 100 گرم روغن)، موم (34.25 درصد) و وزن مخصوص (0.92 کیلوگرم بر متر مکعب) روغن شوید بیشتر از روغن گشنیز بود. همچنین عدد پراکسید (3.07 میلی اکی والان گرم بر کیلوگرم)، گرانروی (20.94 سانتی پوآز)، ضریب شکست (1.55) و پایداری اکسایشی (16.03 ساعت) روغن گشنیز بیشتر از روغن شوید بود. روغن بذر شوید حاوی 8.51 درصد اسیدهای چرب اشباع بود که به طور عمده از اسید پالمیتیک و اسید استئاریک تشکیل شده بود و در مقایسه با روغن گشنیز کمتر می باشد (8.83). روغن بذر شوید از 91.35 درصد اسیدهای چرب غیراشباع تشکیل شده است. نسبت اسیدهای چرب چند غیراشباع به اسیدهای چرب تک غیراشباع در هر دو روغن بذر شوید و گشنیز 0.23 درصد بود. همچنین نسبت اسیدهای چرب چند غیراشباع به اسیدهای چرب اشباع در روغن بذر شوید و گشنیز به ترتیب 2.07 و 1.94 درصد بود.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

پوست انگور قرمز سردشت سالیانه به مقدار زیاد در کارخانجات آبمیوه گیری به دست می آید و منبع غنی از ترکیبات زیست فعال است. در این تحقیق بعد از تهیه ی عصاره با حلال اتانول اسیدی از پوست انگور قرمز سردشت، اجزاء ترکیبات زیست فعال توسط کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا تعیین شد. نتایج نشان داد به ترتیب بیشترین مقدار ترکیبات فنلی مربوط به گالیک اسید، کاتکین، سالسیلیک اسید و وانیلیک اسید بود. از آنتوسیانین های موجود در عصاره نیز پتونیدین-3-او-گلوکوپیرانوزید و پئونیدین-3-او-گلوکوزید کلرید بیشترین مقدار را نشان دادند. جهت ریزپوشانی عصاره ی حاصل از پوست انگور قرمز از دیواره های مالتودکسترین و صمغ عربی به ترتیب با نسبت های 50-50 و 75-25 وزنی/وزنی و با نسبت 1 به 4 هسته به دیواره استفاده شد. درنهایت میزان رطوبت، فعالیت آبی، حلالیت، میزان آنتوسیانین، ترکیبات فنلی و فعالیت آنتی اکسیدانی پودرهای حاصل تعیین شد. باتوجه به نتایج، پودر حاصل از ریزپوشانی نمونه با دیواره ی مالتودکسترین و صمغ عربی (50-50) با بیشترین میزان ترکیبات فنلی و فعالیت آنتی اکسیدانی انتخاب و برای استفاده در ماست به میزان (0/3 تا 0/6 درصد/وزنی) به همراه اسیدتانیک (1 درصد/ وزنی) درنظرگرفته شد. ترکیبات فنلی، فعالیت آنتی اکسیدانی و میزان آنتوسیانین نمونه های ماست طی 21 روز نگهداری بررسی شد. نتایج حاصل نشان داد بیشترین میزان آنتوسیانین و ترکیبات فنلی و فعالیت آنتی اکسیدانی در نمونه ی ماست حاوی 0/6 درصد پودر ریزپوشانی با اسیدتانیک بود. افزایش قابل توجه در ترکیبات فنلی، آنتوسیانین و فعالیت آنتی اکسیدانی ماست حاوی پودر ریزپوشانی در مقایسه با ماست شاهد مشاهده شد. نتایج نشان داد از پودر و عصاره ی پوست انگور قرمز سردشت می توان به عنوان جزء فراسودمند برای تولید مواد غذایی بهره جست.

این پژوهش با هدف ریزپوشانی مواد موثره رنگ، طعم و عطر و بوی زعفران در جهت تولید محصولی با ارزش اقتصادی بالا انجام گرفت. بدین منظور تاثیر بیوپلیمرهای مختلف مالتودکسترین، پروتئین آب پنیر و صمغ عربی بر میزان پایداری مواد موثره زعفران ریزپوشانی شده با خشک کن پاششی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که نوع ترکیب مواد دیواره ای، رطوبت نسبی و دما بر میزان راندمان و حضور ترکیبات زیست فعال زعفران، در مرحله خشک کردن و همچنین طی مدت نگهداری موثر بود. به طوری که مقادیر پیکروکروسین و سافرانال ریزکپسول های تولیدی با پروتئین آب پنیر در مقایسه با مالتودکسترین و صمغ عربی تا حدودی بیشتر بود، حال آنکه در مورد کروسین (قدرت رنگی)، ترکیب مالتودکسترین در مقایسه با مواد دیواره ای دیگر باعث حفاظت بهتر گردید. در تمامی دماهای مورد بررسی، با افزایش رطوبت نسبی، میزان افت کروسین، سافرانال و پیکروکروسین بیشتر شد و در رطوبت 75% به بیشینه خود رسید. همچنین نتایج نشان داد با افزایش دما و رطوبت، به ویژه در دمای 45 درجه سانتی گراد و رطوبت 75%، مرفولوژی ریزکپسول ها از حالت کروی تغییر پیدا نموده و تعداد حفرات و دندانه ها به طور گسترده ای افزایش یافت. با افزایش رطوبت نسبی، دمای گذار شیشه ای مالتودکسترین نیز کاهش یافت.

با توجه به این که بیش از 90 درصد روغن مصرفی کشور از طریق واردات تامین می شود، لذا هرگونه تحقیق در زمینه کاهش میزان این وابستگی مفید به نظر می رسد. در این تحقیق، اثر پیش تیمارهای توان و زمان ریزموج بر میزان ترکیبات فنلی، پایداری اکسایشی و خصوصیات فیزیکوشیمیایی روغن گلرنگ شامل راندمان روغن کشی، دانسیته و اسیدیته روغن با استفاده از طرح کاملا تصادفی در قالب آزمایش فاکتوریل 3´3 با سه سطح توان ریزموج (180، 540 و 900 وات) و سه سطح زمان ریزموج (90، 180 و 270 ثانیه) و در سه تکرار مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که با افزایش توان ریزموج، راندمان روغن کشی، اسیدیته، دانسیته، پایداری اکسایشی و فنل کل به طور معناداری (0.01> P) افزایش یافت. افزایش زمان ریزموج نیز منتج به افزایش راندمان روغن کشی، اسیدیته، دانسیته، پایداری اکسایشی و فنل کل گردید. بیشترین راندمان روغن کشی از دانه هایی به دست آمدکه توان و زمان ریزموج به کار رفته به ترتیب 900 وات و 270 ثانیه بود. کمترین مقدار اسیدیته روغن که بر حسب درصد اسید اولئیک اندازه گیری شده بود، تحت شرایطی به دست آمد که توان و زمان ریزموج در حداقل خود یعنی به ترتیب 180 وات و 90 ثانیه قرار داشت. بیشینه پایداری اکسایشی (6.24 ساعت) زمانی به دست آمد که زمان و توان ریزموج در حداکثر مقدار خود قرار داشت. در مجموع با توجه به نتایج به دست آمده می توان بیان نمود که استفاده از ریزموج به منظور تیماردهی دانه گلرنگ قبل از استخراج روغن با پرس سرد می تواند موجب بهبود راندمان استخراج روغن، کیفیت و افزایش ترکیبات فنلی گردد.

مقدمه آنزیم آسپاراژیناز در درمان تومور های وابسته به آسپاراژین به ویژه لنفو سارکوم و لوکمی لنفوبلاستیک حاد مورد استفاده قرار می گیرد. ناپایداری آنزیم سبب افزایش دفعات تزریق می گردد که با واکنش های ایمنی بالا همراه می باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر الحاق مشتق گلوتار آلدییدی نانو کیتوزان به آسپاراژیناز بر تغییر ویژگی های فیزیکوشیمیایی آنزیم می باشد. روش بررسی در این تحقیق تجربی، نانو کیتوزان با استفاده از روش احیا با استیک اسید سنتز و با استفاده از میکروسکوب الکترونی و تجزیه گر اندازه ذرات مورد ارزیابی قرار گرفت. تولید مشتق فعال گلوتار آلدیید-نانوکیتوزان با استفاده از استیک اسید 3% صورت گرفت. الحاق مشتق گلوتار آلدیید-نانوکیتوزان به آسپاراژیناز با نسبت های مولی 1: 2، 1: 5، 1: 10 و 1: 20 در حضور سدیم سیانو بوروهیدرات انجام و بهترین نسبت از نظر باقیمانده فعالیت، به منظور ارزیابی های فیزیکو شیمیایی مورد استفاده قرار گرفت. فعالیت آنزیم در دما و pH مختلف، نیمه عمر، پایداری در طول انجماد و مقاومت در برابر پروتیولیز در شرایط آزمایشگاه با استفاده از نرم افزار آماریSPSS نسخه 18 و تست آماری آنالیز واریانس با اندازه های تکراری مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج الحاق مشتق گلوتارآلدییدی نانوکیتوزان به آنزیم سبب حفظ 70 درصد فعالیت آنزیم گردید. فعالیت آنزیم کانژوگه پس از انجماد و مجاورت با تریپسین بیشتر از آنزیم اصلی بود. دما و pH بهینه آنزیم پس از الحاق با نانو کیتوزان تغییری نداشت اما فعالیت آن در طیف وسیعی از دما و pH حفظ شد. نتیجه گیری الحاق آنزیم آسپاراژیناز به مشتق گلوتارآلدیید نانوکیتوزان سبب بهبود ماندگاری آنزیم گردید که می تواند در تولید اشکال بهینه دارو به منظور کاربرد های بالینی نقش داشته باشد.